مکتب نگارگری شیراز

کتاب مكتب نگارگري شيراز را به تعبيري می شود «ام‌المكاتب» ايران در قلمرو كتاب‌آرايي دانست كه گرچه به لحاظ فرهيختگي و پروردگي به پاي مكاتب ديگري چون مكتب تبريز، هرات و اصفهان نرسيد، ولي از حيث تداوم و استمرار و تجربه ادوار مختلف هنری، از اين مكاتب پيشی گرفت. در بخش اول، دريافت‌هاي تاريخي، فرهنگي، هنري، اجتماعي و اقتصادي شيراز در گذر از سده‌هاي متوالي تا سده هفتم و هشتم هجري قمری، البته به شکلی كلی مطرح شده است. سه بخش ديگر اين كتاب، به سه دوره شاخص مكتب شيراز، يعنی دوره آل اينجو، دوره آل‌مظفر و دوره تيموريان اختصاص يافته و در آن‌ها، خصوصيات تاريخي، فرهنگي و هنري و آثار بازمانده هر دوره توضيح داده شده. تصاوير نسخه‌هاي بازمانده هر دوره نيز ضميمه اثرست. مکتب شیراز اول یک مکتب نگارگری ایرانی است. مغول‌ها تمامی ایران را تصرف کردند به جز شیراز که خود تسلیم شد. این مسئله باعث شد که در طی حکومت مغولان، در شیراز یک حکومت محلی شیرازی شکل بگیرد و این مسئله باعث پیدایش مکتب نگارگری شیراز شد که از مکتب تبریز بسیار بیشتر به مایه‌های ایرانی و شیوه�” کهن نقاشی ایرانی نزدیک است. از آثار مکتب شیراز می‌توان به شاهنامه توپقاپوسرای استانبول (۷۳۱ هجری)، شاهنامه قوام‌الدین حسن (۷۴۱ ه. ق) و مونس الاحرار محمد مدبر (۷۴۲ ه. ق) اشاره کرد.