استعاره در غزل بیدل

کتاب استعاره در غزل بیدل اثر محمدرضا اکرمی

استعاره به معناي عاريت خواستن است و در اصطلاع بيان تشبيهي فشرده اي است كه از همه اركان تشبيه فقط و فقط مشبه به آن باقي مانده باشد. در استعاره، يك كلمه به علاقه مشابهت به صورت عاريت به معناي ديگر استفاده مي شود. در شعر بيدل تشبيه بليغ، استعاره، جاندار انگاري، حس آميزي، پارادوكس، تضاد و مدعا مثل بسامد فراوان دارد به عنوان مثال : بي باك پا منه به ادبگاه اهل فقر خوابيده است شير نيستان بوريا در اين بيت لفظ شير استعاره است براي انسان فقيري كه خاصيت شير را دارد. در اين بيت از ملائمات مستعارمنه ذكر شده است و به اين نوع استعاره مصرحه مرشحه گفته مي شود.