ابن خلدون و علوم اجتماعی

…کتاب ابن خلدون يا مورد توجه نبوده يا اينكه او را به عنوان مثال شخصيت بسیار بزرگ تاريخي قلمداد كرده اند. از اين رو به جاي اينكه از انديشه او براي فهم شرايط معاصر استفاده شود، بيشتر او را در تاريخ و موزه ديده اند. اين معني نزد بسياري از مورخان علم در جهان اسلام نيز ديده شده است زيرا بيشتر او را كسي قلمداد كرده اند كه در گذشته تمدن اسلامي مطرح بوده است و ضمن اينكه به نقد انديشه و روش مورخان گذشته پرداخته است، ولي در مقايسه با ديگر علماي علوم اجتماعي داراي اهميت زيادي نيست. در كتاب ابن خلدون و علوم اجتماعى و همچنين مقاله ماوراى تجدد مى تازد كه از سوى ديگر كسانى چون سروش و داورى را نيز به باد نقد مى گيرد و انديشه آنان را فاقد اصالت مى داند و معتقد است كه سروش با بازپرداختى از اخلاق زاهدانه و صوفيانه در واقع با شمشيرى چوبين به پيكار تكنولوژى رفت و بديهى است كه شكست محتومى در انتظار احياگرى اوست. … او در پيشگفتار اين كتاب روشن مى كند كه هدفش از نوشتن كتاب هايى چون «درآمدى فلسفى بر تاريخ انديشه سياسى در ايران» و «زوال انديشه سياسى در ايران» بيان اين حقيقت است كه «با سپرى شدن عصر زرين فرهنگ ايران، يعنى با چيرگى تركان سلجوقى بر ايران زمين كه انديشه ايرانشهرى – يونانى، دستخوش كسوف جدى و بويژه با يورش تمدن برانداز مغولان، از بنياد، دچار تزلزل شد، بقاياى انديشه عقلانى به باد فنا رفت و دوره اى در تاريخ انديشه و عمل ايرانى آغاز شد كه ما از آن به دوره بن بست در عمل و امتناع در انديشه تعبير كرديم…