انسان در اسارت فکر

کتاب انسان در اسارت فکر اثر محمد جعفر مصفا

اگر ما از فريـب “زمان” آزاد مي‌‎شديم رابطه‌‎مان با “من”،‌ با اين عفريتـي كه در وجودمان لانه كرده است يك كيفيـت همين‌الان و همين‌جايـي پيدا مي‎‌كرد. اي كاش به ‎آن درجه از ادراك و آگاهـي مي‎‌رسيديم كه مي‎‌ديديم اين عفريت چگونه دارد با فريب دوره  زندگي ما را مي‌بلعد و تباه مي‌كند. چگونه دارد زندگي ما را در پوچي هدر مي‎‌دهد. چگونه يك زندگي سطحي، نمايشي و پرنكبت را بر ما تحميل كرده است و ما داريم در فريب فرداي اين عفريت، زندگي واقعي و پرمعنايي را از دست مي‎‌دهيم. زندگي كردن در گذشته وآينده به معناي مشغول بودن ذهن با تصاويري است كه در انبار حافظه انباشته شده است. پديده‎اي هم كه اغراض و تعصبات ذهني انسان را مي‎سازند و حجاب بين او و حقيقت مي‎گردند همين تصاوير هستند. و همين تصاويراند كه انسان نسبت به آنها تعلق و بستگي دارد. و باز همين تصاوير عين الفاظ و كلمات هستند. حالت و كيفيت روحي انساني كه در زمان زندگي نمي‎كند، با انساني كه ذهنش خالي از تعصب است، با انساني كه به تعلقات نمي‎چسبد، با انساني كه از الفاظ براي خود قالب هويتي نمي‎سازد يك حالت و يك كيفيت روحي مشابه است. و آن كيفيت “لاخودي“ است.