پژوهشی در خرقه ی درویشان

درویش به انسانهای مسلمان صوفی گفته می‌شود که در راه طریقت قدم بر می‌دارد. درویش در سخن کردی اورامی فعل امر از درونکاری [پرداختن به درون] است که عملا خودسازی را معنا می نماید. واژه�” پارسی «درویش» از ریشه‌ای باستانی و برگرفته از واژه‌ای نیاایرانی است که در اوستایی به صورت «دریگو-» (-drigu) به معنای «نیازمند ، گدا» است. این واژه�” ایرانی احتمالاً با واژه�” سانسکریت ودایی «آدریگو-» (-adhrigu) هم‌ریشه باشد که صفتی با معنای نامشخص است که به ایزدان گوناگونی اضافه شده‌است. این واژه�” ودایی احتمالاً به صورت «آ-دریگو-» (-a-dhrigu) واکافت می‌شود که «نا دریگو» خواهد شد ، شاید به معنای «نا فقیر» ، به‌معنای «غنی». وجود این هم‌ریشه�” ودایی نشان می‌دهد که بنیاد فقرای مقدس آنقدر در میان هندو-ایرانیان اهمیت داشته که در ایران آینده به صورت تاریخی در شکل برادری درویشی و نیز در هند در شکل مکتاب مختلف سنیاسیان (sannyasis) وجود داشته‌است.