سهروردی فیلسوف شهید ایران

کتاب سهروردی فیلسوف شهید ایران اثر عبدالرفیع حقیقت

نویسنده در اين كتاب، ضمن بازگويي زندگينامه و احوال، نوشته های و انديشه ها و فکرهاي فلسفي و عرفاني «شيخ شهاب الدين يحيي سهروردي» (شيخ اشراق) ميزان تاثيرگذاري انديشه هاي سهروردي در فرهنگ ايراني و اسلامي را نيز ارزيابي مي كند. مقارن ايامي كه ابن رشد در مغرب جهان اسلام از فلسفه دفاع مي كرد و موضع فلاسفه مشاعي را تثبيت مي نمود در مشرق اسلامي فلسفه ديگري در حال تكوين بود كه با فلاسفه نوعي انديشه و نحوي از مشهود است كه آن را حكمت اشراقي نام نهاده اند مبدع اين فلسفه و مبتكر اين مكتب در دوره اسلامي جز شهاب الدين سهروردي شخص ديگري نمي باشد. در ميان فلاسفه و متفكران اسلامي شيخ شهاب الدين سهروردي از موقعيتي خاص برخوردار است افق ديد و منظر شهود سهروردي بسيار وسيع و گسترده است به عقيده وي انس پيشينيان با واقعيت و درك آنان از حقيقت بيشتر و روشنتر از متاخران مي باشد در برخي از كلمات قصار يا جمله هاي كوتاهي كه از قدما به ارث رسيده معاني بزرگي نهفته است كه در صدها كتاب و دفتر متاخران نظير آن را نمي توان يافت تأثير و نفوذ افكار سهروردي در آثار متفكران بعد از وي بهيچوجه قابل انكار نمي باشد نشان انديشه هاي سهروردي در آثار خواجه نصيرالدين طوسي و صدرالمتالهين شيرازي چيزي نيست كه با سهولت و آساني بتوان از آن گذشت نويسنده اين كتاب كه از اساتيد برجسته فلسفه اسلامي است در صدد بر آمده كه مواضع فكري سهروردي را مورد بررسي قرار داد و گوشه هايي از انديشه تابناك اين فيلسوف اشراقي را روشن نمايد. شهاب الدين سهروردي در سال ۵۴۹ هجري قمري (۱۱۵۵ ميلادي) در دهکده سهرورد از قيدار زنجان واقع در ايران زاده شد. وي تحصيلات مقدماتي را كه شامل حکمت، منطق و اصول فقه بود در نزد مجدالدين جيلي استادِ فخر رازي در مراغه آموخت و در علوم حکمي و فلسفي سرآمد شد و بقوت ذکا، وحدت ذهن و نيک انديشي بر بسياري از علوم اطلاع يافت. سهروردي بعد از آن به اصفهان،كه در آن زمان مهم ترين مرکز علمي و فکري در سرتاسر ايران بود، رفت و تحصيلات صوري خود را در محضر ظهيرالدين قاري به نهايت رسانيد. در گزارش ها معروف استكه يکي از هم درسان وي، فخرالدين رازي،كه از بزرگ ترين مخالفان فلسفه بود، چون چندي بعد از آن زمان، و بعد از مرگ سهروردي، نسخه اي ازكتاب تلويحات وي را به او دادند آن را بوسيد و به يادِ همدرس قديمش در مراغه اشک ريخت…