قصر

کتاب قصر اثر فرانتس کافکا ترجمه امیر جلال الدین اعلم

کتاب داستان قصر نقطه ی پایانی روح و ذهن است.جایی اسست در وجود است که دیگر فراسویی ندارد… در کار کافکا، خواننده با منظره ی تکان دهنده ی روحی بس حساس رو به رو می شود که در برابر چشم انداز نفریدگی جاودان نه می تواند عاقل باشد، نه لاابالی و استهزاگر، نه تسلیم، و نه عاصی…. جهانی که این روح ادراکش می کند هر آینه به جهان خود خواننده می ماند؛ قصری که قصر است و صرفا چیزی را نمادین می گرداند که همه ی قصرها نمادینش می گردانند: یعنی قدرت و اقتدار؛ تلفن خانه ای که بیشتر از برقرار کردن ارتباط، آشفتگی پدید می آورد؛ دیوان خانه ای که غرق در سیلاب ظاهرنمایی و پرونده بازی است؛ سلسله مراتب ناشناخته ای از صاحب منصبان که یافتن مسئول رسیدگی به پرونده ی خاصی را محال می گرداند؛ دیدارها و گفت و گوها و مصاحبه های بی شمار که همیشه از موضوع پرت اند. به واقع، جهانی است آشنا و رنجناک، ولی عقل آفریننده ای که آن را فرا آورده نیک می داند که این جهان برای همیشه نفرین شده است…. کافکا در نقطه ای می نویسد که در آن جهان چون از خلأ روحی بسیار سنگین شده است آغاز بر آن می نهد که به درون ژرفاهای اهریمن زده ی بی اعتقادی که گمان وجودش بر دل کسی نمی گذشت فرو رود…. با این همه، قدرت نه فقط تجربه کردن این جهان بلکه شاعرانه آفریدنش، می باید سرچشمه ای در بیرون داشته باشد. فقط ذهنی می تواند درباره ی تلاش و تکاپوی روح گم گشته ای در سرزمینی دشمن با همچو نیروی آفرینش گرانه تأمل کند که دست کم در یکی از توهایش خاطره ی جایی را زنده نگه داشته باشد که روح در آن حقیقتا احساس آسودگی و آشنایی بکند…. کافکا در یکی از مانوی ترین گفته هایش، از قدرت تک کلاغی برای نابود کردن آسمان سخن می گوید؛ ولی می افزاید که این «هیچ چیزی را در رد آسمان ثابت نمی کند، زیرا آسمان به سادگی دلالت بر ناممکن بودن کلاغ ها دارد.»