سیلاب های بهاری

کتاب سیلاب های بهاری اثر ایوان تورگنیف

سیلاب های بهاری (به روسی: Вешние воды) اسم یک کتاب ادبی است، مشتمل بر سه داستان بسیار بلند و طولانی عاشقانه به قلم ایوان تورگنیف شاعر و نویسنده روس؛ که محمود محرر خمامی آن را ترجمه و انتشارات تیراژه در پاییز ۱۳۷۰ آن را منتشر کرده است.این کتاب یکی از آثار ادبی برجسته جهان است. درباره ایوان تورگنیف: ایوان سرگه‌یویچ تورگنیف- شاعر و نویسنده نامدار روسی- در بیست‌وهشتم اکتبر ۱۸۱۸ در «اریول» واقع در روسیه مرکزی دیده به جهان گشود. پدرش سرگئی، افسر بازنشسته خوش‌سیمایی بود که هیچ علاقه‌ای به همسر خود نداشت. مادر تورگنیف، زن ستمگر و زشت‌خو و ثروتمندی بود که تا حد پرستش، شوهر خود را دوست داشت. بی‌مهری سرگئی به همسرش در مقابل آن همه شور و علاقه، اثرات نامطلوبی‌در پی داشت. در نتیجه، رفتار مادر‌ ایوان روز به روز بدتر شد و سرانجام به خشونت و خودکامگی گرایید. پدر‌ ایوان در سال ۱۸۳۴ دیده از جهان فروبست و مادرش با خشونت و بی‌رحمی ‌هر چه بیشتر، به اداره املاک شخصی خود در «اسپاسکویه» پرداخت و تربیت‌ ایوان را نیز از هر لحاظ به عهده گرفت. با ‌این‌که وی دلبستگی شدیدی به فرزند خود داشت ولی با رفتار خشن و مستبدانه، روح حساس‌ ایوان را می‌آزرد. اگرچه نقش پدر در مقابل ‌این تاثیر گستر ه و عمیق مادر بسیار اندک بود ولی با وجود‌ این، همین تاثیر پدر است که در یکی از داستان‌های کوتاه تورگنیف به نام عشق نخستین(۱۸۶۰) با قدرت و وضوح تمام متجلی می‌شود. تاثیر اسپاسکویه – ‌این قلمرو مادر ظالم – در ‌ایوان جوان، بسیار عمیق بود. در همین جا بود که‌ ایوان با مفهوم واقعی «سرف»داری آشنا شد و فهمید که صاحبان املاک چه رفتار ستمگرانه و غیرانسانی‌ای با «سرف»‌ها و خدمتکاران خود دارند. تورگنیف در سال‌۱۸۳۳ وارد دانشگاه مسکو شد و سپس با مادرش به سن‌پترزبورگ رفت و در دانشگاه سن‌پترزبورگ به تحصیلات خود ادامه داد.پس از گرفتن درجه دانشگاهی، به آلمان رفت و در دانشگاه برلن به تکمیل فلسفه پرداخت و به قول خود در «دریای آلمان» غور کرد. در سال۱۸۴۱ به کشورش بازگشت. نخستین اثر وی، درامی ‌بود به شعر با عنوان «دیوار» که در سال۱۸۳۴ در مجله ادبی ‌«ساوره منیک» پوشکین منتشر شد. در ‌این شعر، وی از لرد بایرون- شاعر نامدار انگلیسی- تقلید کرده است. اثر دیگر وی که با اقبال همگان روبه‌رو شد، شعر بلندی بود با نام «پاراشا» که آن هم در سال۱۸۴۳ در همان مجله منتشر شد. بلینسکی – منتقد معروف – قوه درک و ذوق شاعر جوان را خیلی زود دریافت و اندکی بعد، دوست نزدیک و راهنمای ادبی‌ تورگنیف شد. وی در سال۱۸۵۰ پس از مرگ مادرش، شعر و شاعری را رها کرد و به نثر روی آورد. تورگنیف نمایشنامه‌های متعددی نوشت که مشهورترین و بهترین آنها «یک ماه در حومه»(۱۸۵۵) است.‌ این نمایشنامه در سال۱۹۰۹ در مسکو به روی صحنه آمد و به عنوان یکی از بزرگ‌ترین کارهای تئاتر روسیه معرفی شد. رمان‌های تورگنیف بهترین شرح تحولات سیاسی و اجتماعی روسیه را در رابطه با گروه اندک ولی برگزیده جوانان لیبرال و رادیکال کشورش در بر می‌گیرد؛ گرچه پاره‌ای از جوانان انقلابی ‌روسیه دقت و صحت تصاویر ادبی‌ وی را کاملا تصدیق می‌کردند. نخستین داستان بلند تورگنیف «رودین» است که در سال‌۱۸۵۶ منتشر شد. در ‌این داستان، وی از سخنور هوشمندی به نام رودین سخن می‌گوید. می‌توان گفت که شخصیت رودین، بر اساس شخصیت باکونین بازسازی شده است. مهم‌ترین داستان بلند او «پدران و فرزندان» که در سال۱۸۶۲ منتشر شد، از همین احساس تقصیر وی ریشه می‌گیرد. در‌این اثر، توصیف‌های وی موفق، زیبا، متوازن و بسیار گیراست. قهرمان داستان – بازارف – که می‌توانست ماتریالیست پرخاشگری باشد، نیهیلیست کاملی از آب درمی‌آید که همه قوانین جز قوانین طبیعی را نفی می‌کند.با‌ این حال، بازارف گرفتار عشقی می‌شود که سرانجامی‌ جز ناکامی ‌ندارد. از لحاظ هنری، ‌این اثر پیروزی عینیت هدف‌دار را به‌خوبی ‌مجسم می‌کند و در بیان مرگ غم‌انگیز نویسنده تا سر حد یک تراژدی کامل دست می‌یابد. کارهای ادبی ‌آخرین دوره زندگی تورگنیف با احساس غربت همراه است که به زیباترین وجه در نوشته‌های شیوایی چون «رنگ استپ‌ها» (سال۱۸۷۰)، «سیلاب‌های بهاری» (سال‌۱۸۷۲)، «سرود پیروزی عشق» (سال۱۸۸۱) و دیگر داستان‌ها جلوه‌گر می‌شود. در دهه ۱۸۷۰ وی به عنوان سفیر افتخاری فرهنگ روسیه در پاریس به سر می‌برد. نویسندگانی چون ژرژ ساند، گوستاو فلوبر، برادران کنگور، امیل زولای جوان و هنری جیمز با او در ارتباط بودند و مقدمش را گرامی‌ داشتند. در سال‌۱۸۷۸ نایب‌رئیس کنگره بین‌‌المللی پاریس شد. به سال‌۱۸۷۹ از دانشگاه آکسفورد، دکترای افتخاری گرفت و هنگام دیدارهای سالانه‌اش از روسیه، به گرمی‌ از او استقبال کردند. آثارش به زبان‌های فرانسه و آلمانی ترجمه شد و شهرت جهانی پیدا کرد. تورگنیف در بیست‌ودوم اوت ۱۸۸۳ در یوژیوال، کنار سن، در نزدیکی پاریس دیده از جهان فروبست و در سن‌پترزبورگ به خاک سپرده شد.