پروانه روی سینه آقای دکتر

کتاب پروانه روی سینه آقای دکتر نوشته مرتضی حقیقت

«… از پس دلتنگي طولاني و ژرف، با خود مي گويي، در اين دالان تنگ و ظلماني بايد به جلو براني… زانوانت مي لرزند و احساس مي كني كه خوني كه در پوست، گوشت و استخوانت نمانده است. بر مي خيزي، در سياهي قيروش دالان، گام بر مي داري، به آنجا رسيده اي كه مي خواهي اميد را وانهي و بنشيني، كه پت پت نوري، از قعر تاريكي، تو را به خود مي خواند، به آن سو، با زانوان هنوز لرزان خيز بر مي داري، نفس نفس مي زني و مي روي، و انگار هرچه جلو مي روي، روزنه نور بيشتر پس مي نشيند، خسته، به عرق نشسته، سوداي آن را مي يابي، كه بانگ برداري و به زمين و آسمان نفرين بفرستي، كه انگار چيزي در درونت نجوا مي كند: صبور باش، صبور! طعم تلخ صبوري را در مخالفت يك راه دراز، با تني خسته و كوبيده مي چشي، و در آني انگار كسي مي گويد: «به دنبال من بيا، به دنبال عشق»