ورار

کتاب ورار نوشته محسن شریف

چهار داستان كوتاه محسن شريف از آن دسته نويسندگاني است كه دير به وادي داستان روي آورده است. اگر ملاك كار را چاپ و انتشار به شكل كتاب بدانيم، او اولين رمان خودش <فصل هاي تكراري> را در سال 1369 – يعني در حدود 55 سالگي منتشر كرده است، اما حالادر هفتاد سالگي با همين چهار كتاب داستان، خودش را به جايي رسانده كه گوي سبقت را از خيلي ها در ميدان ادبيات داستاني ربوده است. محسن شريف، در همه كارهايش، به لحاظ زبان و روايت، به هيچ كس شبيه نيست جز خودش و بسيار مستقل عمل كرده است و اين امتياز كمي نيست. فراموش نكنيم كه او از خطه بوشهر و هم ولايتي داستان نويساني چون صادق چوبك، محمدرضا صفدري و منيرو رواني پور است، اما كاملااز تاثير آنها دور مانده است. اولين ويژگي داستان هاي شريف كه بلافاصله به چشم مي آيد فضاي ماورايي و به عبارت بهتر <وهم گرايي> قصه هايش است كه به نظر مي رسد كيلومترها دور از جهان عيني و واقعي ما هستند، در حالي كه خط ظريفي به شكل منحني دايره وار در لايه هاي اين فضا مي چرخد و جهان <عين> و <واقع> را با دنياي <ذهن> و <غيرحقيقي> به هم پيوند مي دهد و اين خط ظريف، همان بيان استعاري و كنايي نويسنده است كه همچون ستاره دنباله دار، فضاي كهكشاني و ماورايي غيرقابل ديد را روشن مي كند. در حقيقت، قصه هاي محسن شريف، درهم آميزي وهم و واقعيتند. … دفعه هاي ديگر اين جوري نبود. اول، تقه هاي زبانه سه تا تقه خشك و زوزه كشدار لولا، بعد هم تا مكيدن تمام آدم به دهانه سرسرا خميازه مي كشيد…