لحظه های بارانی

کتاب لحظه های بارانی نوشته سعيده آساره

نفرت همه وجودم را پر کرده بود. نمی تونستم باور کنم کسی می تونه آنقدر سنگدل و بی عاطفه باشه . یه نفر می تونه نسبت به مادرش به زنی که اونو به دنیا آورده آنقدر بی تفاوت باشه. کنار تخت زانو زدم و دست بی رمق پرند رو توی دستهام فشردم و از پشت پرده ی اشکی که نگاهم رو تار کرده بود نگاش کردم به صورت عزیزی نگاه می کردم که می دونستم به زودی قراره راهی سفر ابدی بشه. پرند مهربونم ، تنها کسی که توی این دنیای هزار رنگ پناهم شده بود. خم شدم و گونه های استخوانش رو بوسیدم. دو تا قطره اشک هم با سماجت از چشمانم بیرون زد و روی گونه هایش بوسه زد. دست بردم و صورت گود افتادش رو نوازش کردم. چشماشو باز کرد و لبخند کم رنگی به روم پاشید. باران ….. عزیزم گریه می کنی؟ بغضم را فرو دادم. دلم داره آتیش می گیره شاید اگه شیمی درمانی می شدی….. به تلخی خندید. نمی دونی چقدر خوشحالم که دارم به آخر خط می رسم. سالهاست منتظر این خط پایان بودم. معلوم بود چه دردی داره تحمل می کنه. پس من چی ؟ دخترا چی ؟ من تازه داشتم کنار شما آرامش رو پیدا می کردم. تازه داشتم با محبت های شما جون می گرفتم من به دست های مهربونتون تکیه زدم و خودم رو پیدا کردم. حالا بعد از شما دوباره دربه دری های من شروع می شه. بازم اشکام باریدن گرفت ، فشار اندکی به انگشت هام آورد و با بی حالی گفت : نترس دختر فکر همه جارو کردم.