لبه پرتگاه

کتاب لبه پرتگاه اثر هانس گئورگ نواک ترجمه کمال بهروز کیا

در بقل مردي كه چهره ای به شكل مثلث داشت و لبخند ساختگي برلب يوخن از روي سنگفرش حياط به طرف ساختمان شماره 9 رفت. چمن ميان حياط مثل لباس باباي مدارس بي رنگ و رو بود و كم تر مانند كراوات هاي سرخ و گلي شاداب و قشنگ؛ طوري كه اصلاً آدم را شاد و خوشحال نمي كرد. يوخن به سنگفرش زمين نگاه مي كرد. با خود فكر كرد، اگر تا در ساختمان ده، دوازده تيكه كاغذ روي زمين ببينم، همه چيز كم و بيش به خير خواهد گذشت. ده تيكه كافي است، نه كم است، نه زياد؛ ده تيكه مناسب است.