كلاهي از گيسوی من

کتاب كلاهی از گي سوی من نوشته علی موذنی

پريروز عصر وقتي عذرا را از كوتاه كردن موهايش آن طور سر كيف ديدم ، فكر نمي كردم اين الم شنگه را راه بيندازد . موهاش تا كمرش نمي رسيد و مادر وقتي مي خواست رامش كند ، نمي توانست بگويد مو نيست. آبشار طلاست. تا رو گوشش بود . يا لب ها جلو داده كه يعني خوشحالم . ايستاد و چشم ه اي آبيش را به پدر دوخت . پدر گفت : تير غيب خورده مادر گفت : چقدر گرفتي ؟ گفت يه چيزي گرفتيم ديگه و …