فصل آخر

کتاب فصل آخر نوشته گیتا گرگانی

اين قصه ي مكرر عشق است. هر كس خورشيدش را پيدا مي كند، بي اختار چشم در چشم او مي دوزد و براي ابد در نااميدي غرق مي شود… يوسف خورشيد رعنا بود. رعنا وقت چشم در چشم خورشيدش دوخت كه هنوز از غروب چيزي نمي دانست… پسر وقارالسطنه را در حالي پيدا كردند كه روي صندلش مرده و دست هايش به صندلي بسته شده بود. چيزي دزديده نشده بود. همه چيز در جاي خود بود؛ خصوصا رازي كه همه ي اهل خانواده مي دانستند، اما حتا براي همديگر تعريف نمي كردند. چيز ديگر هم در اتاق پيدا شد: دو بسته پاكت قديمي كه از شدت كهنگي، زرد و پوسيده شده بود. يكي از بسته ها پاكت كارت ها عروسي بود و بسته ي ديگر، نامه ها يك دختر؛ عروسي اي كه هرگز سرنگرفت و دختري كه قرار بود با او ازدواج كند و نكرد.