علاج درد

کتاب علاج درد نوشته حمیرا رضاییان

به اجبار پتو رو از روی صورتش کنار زد و بی­حوصله به مادرش که دست به کمر روبروش ایستاده بود و چپ چپ نگاش می­کرد گفت: «مامان جون، چرا داد می­زنی؟ به خدا چشم باز نکرده سردرد گرفتم.» مژگان که حرصش در اومده بود گفت: «ببخشید سرکارخانم، خیلی عذر می­خوام که مزاحم خواب و استراحتتون شدم، ولی اگه فراموش نکرده باشین و صلاح بدونین و تن به جبر زمونه بدین، خیر سرتون باید تشریف ببرین مدرسه.» بیتا خمیازه­ای کشید و دسته­ای از موهای طلایی رنگش رو که جلوی صورتش افتاده بود کنار زد و گفت: «مامان، همچی می­گی مدرسه که هرکی ندونه فکر می­کنه من بچه دبستانیم و هر روز خدا شما دستمو می­گیری و می­بری سرکلاس، حالا مگه ساعت چنده که شما این همه حرص می­خوری؟» مژگان که از حرفهای بامزه­ی بیتا و قیافه­ی کسل و خواب آلودش خنده­ا­ش گرفته بود گفت: «اولاً قبل از هر حرفی و هر کاری باید بگی سلام، صبح بخیر. دوماً ساعت ده و نیمه و دیگه ظهر شده، سوماً صد رحمت به بچه دبستانی­ها باز یه ذوق و شوقی دارن برای مدرسه رفتن تو که هزار ماشاالله بزنم به تخته انگار قراره بری مهد یا آمادگی که این همه بی­حوصله­ای و کم مونده بزنی زیر گریه.» بیتا به صورت سفید و تپل و جذاب مادرش لبخندی زد و گفت: «مامانی، به خدا هنگ می­کنما، از وقتی که چشامو باز کردم یه­ریز دارین نصیحتم می­کنین، یه زنگ تفریحی، تنفسی، چیزی بین فرمایشاتون بذارین تا این شاگرد بی­انضباط سراپا تقصیرتون هم دوپینگی، سه پینگی،‌ یه خاکی توی سرش بریزه و جون بگیره تا بعد برسیم سر بقیه­ی اندرزهاتون.» مژگان در حالی که می­خندید موهای کوتاه رنگ شده­اش رو با دست مرتب کرد و در حین خارج شدن از اتاق خواب بیتا گفت: «حیف که وقت ندارم باهات کل کل کنم، پاشو زود بیا کارت دارم.»