شنبه های راه راه و ثانیه ها ی سربی

کتاب شنبه های راه راه و ثانیه ها ی سربی نوشته لیلی فرهاد پور

وقتی آدم آخر بهار تو صفحات زمستان سال قبل بخواهد چیز بنویسد حال عجیبی بهش دست می دهد. انگگار که خواسته باشی زملن را بر گردانی به عقب،آدم گیر می کند،چون همه چیز تمام شده است… یک مستطیل است با گوشه های گرد. آبی رنگ. چین می خورد، ذوزنقه می شود، متوازی الاضلاع یا یک لوزی…هر بار که چین می خورد شکلش عوض می شود، اما نوشته یوسط این مستطیل تنها وقتی خوانا ست که کف دستم را باز کنم و با پنجه باز جلوی رویم بگیرم. وسط مستطیل نوشته شده: «بازرسی شد»… نمي دانم از كجا شروع كنم . خانم فتوحي اين دفتر جلد قهوه اي را به من داده و گفته كه بنويسم . به او گفتم اي بابا، خانم فتوحي يعني سر پيري بشينم مشق بنويسم ؟ گفت نه مادرجان فقط يك نامه بنويس ! مثلا براي احمدآقا نامه بنويس . همه نامه ها كه نبايد پست شوند! فكركن مي خواهي براي آن دنيا نامه بنويسي ـ به آدرس آسمان . درست عين راز و نياز بعد از نماز. تازه ثواب هم دارد.