شمایل مانا

کتاب شمایل مانا نوشته مختار پاکی

به روايت در روايت يك خانواده در طول نزديك به هفتاد سال (از دهه دوم شمسي تا دهه هفتم) در سه نسل مي‌پردازد. داستان با راوي اول شخص (سياوش) شروع مي‌شود كه موقعيت جانباز شدن خود (سمت راستش فلج شده است) را شرح مي‌دهد. پدر سياوش «مانا» است، كه پدر او نيز كربلايي «قادر» خاتم‌ساز بوده است. كربلايي قادر صنعتگر، با ندانم‌كاري و ساده‌دلي و با پول بخت‌آزمايي و به واسطه نذر، تنها پسرش «مانا» را به كربلا مي‌برد تا در آنجا، هفت سالگي مانا را با تراشيدن موهاي سر و عوض كردن اسم او (مانا) كه نه پسرانه است و نه دخترانه، برگزار كند. …. مانا شد قوچ جنگي، توي سربازي مدال بوكس گرفت. بعد هم كه افتاد توي كار عتيقه‌فروشي. با سرهنگ سالار كه تو انقلاب يكشبه مؤمن شده بود. حالا هم با چند نفر از كله‌گنده‌ها شريك است. مي‌خرند، مي‌برند به كشورهاي خارجي مي‌فروشند. اينكه چه جور مي‌خرند و چه جور از ايران خارج مي‌كنند، بماند. خودشان اسمش را گذاشته‌اند كسب. خانه كوچه چناري را هم كه با هزار دوز و كلك از دست بچه‌هاي كوكب خانم درآوردند، گفتند كسب. بايد ماناي دوازده سيزده ساله را مي‌ديدي تا بفهمي چه مي‌گويم. او كجا، اين مانا كجا… دايي مانايي كه مي‌شناسي: زورگو، غريبه، دور. دور خيلي دور… … گاه به گاه فكرهاي بد هم به سرم مي‌آمد. خوابهاي سكسي. آن آخرها كه خواب خواب هم نبود. يعني بيدار بودم، منتها خودم را به خواب مي‌زدم. به‌خصوص وقت… هميشه سر و كله دخي توي خوابهام پيدا مي‌شد و هميشه بعدش گريه مي‌كردم… دخي چهارده سالش شده بود. هنوز گوشش تيز بود. صداي هواپيماها و موشكهاي عراقي را چند ثانيه زودتر از ديگران مي‌شنيد…