در سایه دوشیزگان شکوفا

کتاب در سایه دوشیزگان شکوفا نوشته مارسل پروست

در جستجوی زمان از دست رفته یادش بخیر٬ آن روزها من کودک ده ساله‌ای بیش نبودم٬ همان روزهایی که برای اولین بار در زندگی‌ام قدم گذاشتید و تنهایی را یادم دادید. به من گفتید زبان پرنده‌ها و درخت‌ها را می‌دانید و می‌توانید با ستاره‌ها حرف بزنید. یادم نمی‌رود وقتی باران می‌بارید چطور خودتان را می‌رساندید زیر درخت‌های اقاقیای توی کوچه، دهانتان را باز می‌کردید تا قطرات باران که از شاخه‌ها می‌چکید لب‌هایتان را ببوسد، چون فکر می‌کردید با این کار موهایتان بلندتر می‌شود. بعد می‌آمدید و موهای خیس‌تان را نشانم می‌دادید، من با دیدن قطرات باران که از موهای‌تان می‌چکید فکر می‌کردم باران تنها به خاطر خیس کردن موهای شما می‌بارد. یکبار گفتید پشت این درخت‌ها و کوه‌ها یک دنیای بهتری هست که مردمانش تنها بلدند بخندند، و درختی هست که اگر از میوه‌اش بخوریم به تمام آرزوهای‌مان می‌رسیم٬ به قول خودتان حتی بال در می‌آوریم و می توانیم تا خدا برویم. همیشه بعد از گفتن این حرف‌ها چشم‌های‌تان پر از اشک می‌شد و با بغض می‌گفتید تا رسیدن به آن سرزمین جادویی تنها خواهیم بود.