در آغوش رویا

کتاب در آغوش رویا نوشته مریم صمدی

از وراي ديوار شيشه اي سالن فرودگاه را از نظر گذراند.با ديدن خانواده اش شادمان دستش را بالا برد و تكان داد.سپيده تا حد ممكن به شيشه نزديك شده بود.از در شيشيه اي بيرون امد و همزمان با ان هرسه به طرفش هجوم اوردند. صورت مادرش هنوز مثل گذشته مهربان ودلسوز بود. اورا محكم بغل كرد و گونه هايش را بوسيد.سپس به طرف سپيده چرخيد كه چشمان شيطنت بارش پر از اشك شده بود.اورا هم بغل كرد و هردو ميان گريه خنديدند.پدرش دست بر شانه اش گذاشت.به عقب برگشت و خود را در اغوش او انداخت و لحظاتي سر بر شانه اش گذاشت. سر و صدايي كه انها بلند كرده بودند بيشتر نگاهها را به خود جلب كرده بود با اين حال انها بي خيال نسبت به بقيه همديگر را در اغوش مي گرفتند.پدرش مرتضي كه صدايش به خاطر شادي ديدار با دخترش بعد از شش ماه اندكي گرفته بود گفت: -بهتره بريم چمدونها رو بگيريم و برگرديم خونه.اون جا به اندازه كافي وقت براي گفتگو هست. بقيه قبول كردند و كنار او براي تحويل بار رفتند.بعد از گرفتن چمدانها كنار هم به طرف در خروجي حركت كردند.تقزيبا اواخر بهمن بود و هوا اندكي سوز داشت.ستاره سريع در عقب را باز كرد و نشست.پشت سر او هم سپيده قرار گرفت.پدر هم بعد از گذاشتن بارها در صندوق عقب كنار مرضيه همسرش و پشت رل قرار گرفت. با روشن شدن ماشين مادر فرصت فرصت را مغتنم شمرد و از او خواست تا از المان و خاطراتش تعريف كند.ستاره هم همه چيز را بي كم و كاست فقط به كمي سانسور ان هم در قسمتهايي كه روزمهر حضور داشت برايشان تعريف كرد. با رسيدن به خانه و حضور دوباره در جمع گرم و صميمي خانواده دوباره احساس ارامش كرد.ارامشي كه مدتها بود به ان نياز داشت.بعد از شستن ظرفها ستاره پرسيد: -پويا چطوره؟هنوز از من دلگيره؟ سپيده متعجب از سوال او محتاط پرسيد: -چي شده كه ياد پويا كردي؟ -دليل خاصي نداره.نمي دونم چرا يكدفعه اين سوال به ذهنم رسيد. -خبر قابل عرضي نيست،جز اينكه نامزد كرده.