خندیدن بدون لهجه

کتاب خندیدن بدون لهجه نوشته فیروزه جزایری دوما ترجمه نیلا والا

وقتي كه شش ساله بودم پدرم برای مدت يك سال به تهران منتقل شد. من سراسر دوران زندگيم فقط يه خانه مي شناختن كه در آبادان بود، و به عنوان يك دختربچه شش ساله از آن خانه رفتن غمگين ترين روز زندگي ام بودم. اين خود خانه نبود كه بيش از اندازه آن را دوست مي داشتم؛ باغچه آنجا بود. از روزي كه به ياد مي آورم، روزم را در آن باغچه شروع مي كردم، و هر روز، بدون استثناء يك چيزي آنجا تغيير كرده بود. هيچ كس هم به من درباره موجودات خيالي يا پريهاي باغچه ها چيزي نگفته بود، اما نيازي هم به گفتن آنها نبود…