تابوت خالی

کتاب تابوت خالی نوشته بیتا ملکوتی

گفتيم شما كي هستد راه افتاديد دنبال من؟ گفت صادق هدايت. درست روبه روم ايستاده بود و صاف زل زده بود تو چشمام. صبح زود سوز سردي داشت . دست هام را در جيب پالتوم فرو بردم و از كنارش رد شدم. سر بالايي تند بود. نفس هام رو به وضوح مي شنويدم سايه كم رنگش روي ديوار پهلويي افتاده بود. پشت سرم راه مي آمد. از آن روز به بعد هر روز صادق هدايت را مي ديدم. خانه ام را هم بلد بود.مي آمد دو متر پايين تر از در پاركينگ مي ايستاد. نمي دانستم چرا عاشق من است. من كه زن اثيري نبودم بلند و باريك مثل ني با چشمهاي سياه و ابروهاي به هم پيوسته و رنگ پريده و لب غنچه اي نيمه باز. دست نيافتني و پر از ابهام . دختر زشت و زمختي بودم با چشمهاي وغ آبي و لپ هاي گلي و ابروهاي بور كه هر قدر برشان مي داشتم ناظم مدرسه نمي فهميد و لب پهن و دندانهاي نامرتب كه احتياج به ارتو دنسي داشت.