ایستگاه آخر

کتاب ایستگاه آخر نوشته مهشاد لسانی

این بار هم کافی شاپ “دنج” شلوغ است. هر دفعه جای دنجی را برای خودم پیدا می­کنم، تا در آن آرام بگیرم، دفعه دوم به سوم نکشیده شلوغ می­شود و به پاتوق این بچه سوسول­هایی که تیپ روشنفکری و دود سیگار و بوی قهوه تلخ شده افتخارشان، تبدیل می­شود! این دختر پسرای ۱۷ – ۱۸ ساله که هر روز یک جور خودشان را درست می­کنند و تیپ می­زنند و هر هفته یک جا برای کشف کردن دارند. گویی هر روز دنبال من راه می­افتند ،ببینند کجا می­روم که دفعه بعد به پاتوق خودشان تبدیلش کنند. این روزها چقدر بی­حسم! یکی باید هر دفعه با کاردک از روی میز و تختم جمعم کند! زمستان هم انگار در جایش ایستاده و خیال جلو رفتن ندارد! هوا گرفته است! نه برفی و نه بارانی! فقط بی دلیل سرد است… -چی میل دارین خانوم؟ -یه کاپوچینوی داغ لطفاً! جوانکی که موهای بلندش را از پشت سر بسته است، با بی­ تفاوتی شانه­ هایش را بالا می­ اندازد، و می­ گوید: نداریم خانوم. تموم شده. با تعجب می­ گویم: یعنی چی که تموم شده؟ مگه می­شه این کافی شاپ کاپوچینو تموم کنه؟ پیشخدمت می­خندد و می­گوید: آخرین فنجون رو برای میز رو به رویی بردم! به میز رو به رو که میان دود غلیظی گم شده و صدای آدم­هایی که ریز ریز خنده شان روی روح آدم سوهان می­ کشد، نگاه می­ کنم: چهار دختر پسر جوان دور میز چهار گوش قهوه ­ای نشسته ­اند و معلوم نیست به چی می­خندند. واقعاً که! رو به جوانک می­گویم: -خیلی خوب! یه اسپرسو بیار! آهنگ تیز موبایلم بلند می­شود. باز مامان است: شیدا! تو کجایی؟ ساعت ۶ بعد از ظهره!! گفتی یه دقیقه می­ری دانشگاه و بر می­گردی… چه ­قدر طول کشید! _ مامان! من نمی­تونم یه دقیقه واسه خودم تنها باشم؟ دیگه خرس گنده شدم به خدا! _ قربونت برم. من نگرانتم… زود بیا خونه! _ باشه!…باشه!